Rys historyczny organizacji

Związek powstał 24 listopada 1957 jako Polski Związek Motorowodny (PZMW) z Sekcji Motorowodnej działającej przy Głównym Komitecie Kultury Fizycznej i Sportu. W 1973 roku zmieniono nazwę na obecną (Polski Związek Motorowodny i Narciarstwa Wodnego; PZMWiNW) oraz powołano wiceprezesa ds. narciarstwa wodnego. Była to tylko zmiana formalna, ponieważ narciarstwo wodne od początku było związane PZMW.

Przez ponad 60 lat swojej działalności Związek prężnie się rozwija. Wzrosła liczba klubów sportowych oraz związków okręgowych - w 1973 był tylko jeden, w chwili obecnej jest ich kilkanaście. Do dynamicznego rozwoju dyscyplin zrzeszonych w związku przyczyniła się liberalizacja wyjazdów zagranicznych po 1989, dzięki czemu wielu zawodników zaczęło startować w zawodach rangi mistrzostw świata i Europy.

Przedstawiciele Polskiego Związku Motorowodnego i Narciarstwa Wodnego stale uczestniczą w pracach UIM (Union Internationale Motonautique) oraz IWWF (International Waterski & Wakeboard Federation). Prezes Honorowy Związku Jerzy Czeszko pełnił funkcję wiceprezydenta UIM do 2014 roku, a podczas obrad 87. Walnego Zgromadzenia UIM, które odbyło się w dniach 20-26 października 2014 roku został Członkiem Honorowym Międzynarodowej Federacji Motorowodnej. Podczas 90. Kongresu Union Internationale Motonautique w październiku 2017 roku Jerzy Wojewoda został wybrany do Zarządu tej organizacji. W latach 1960-1983 wiceprezydentem UIM był Bohdan Mańkowski.

Związek ma też swoich przedstawicieli we władzach IWWF – Michał Moś jest stałym członkiem Rady Narciarstwa Wodnego za Wyciągiem konfederacji Europy i Afryki, a Marek Łojek jest stałym członkiem Rady Wakeboardu konfederacji Europy i Afryki.

Dyscypliny sportowe

Sport motorowodny – termin ten określa wszelkie konkurencje sportowe, których wspólną cechę stanowi wykorzystanie silnika w łodziach, służących do współzawodnictwa sportowego lub rekreacji. Dyscyplina obejmuje wyścigi na łodziach klas otwartych (wyścigowych) oraz sportowych. Poszczególne klasy sportowe i wyścigowe łodzi określają między innymi takie istotne parametry: pojemność silnika, wymiary, waga, rodzaj kadłuba. W Polsce najpopularniejsze są tak zwane wyścigi po obwodzie, które polegają na pokonywaniu określonej liczy okrążeń o minimalnej długości 1500 metrów, i maksymalnej długości prostej 850 metrów. Zawody są organizowane na specjalnie homologowanych akwenach, które między innymi określają limit startujących łodzi w jednym wyścigu. Z myślą o najmłodszych zawodnikach została stworzona „Formuła Przyszłości” - rywalizacja odbywa się tu w sześciu klasach: Delfin (6-7 lat), C1 (8-9 lat), C2 (10-11 lat), C3 (12-13 lat), C4 (14-15 lat) C5 (16-18 lat). Zawodnicy startują na łodziach typu RIB wyposażonych w silniki zaburtowe od 5 do 15 koni mechanicznych (w zależności od klasy). W każdych zawodach wyznaczone są trzy obowiązkowe etapy rywalizacji – treningi, manewrowanie (połączone z testem wiązania węzłów) oraz slalom równoległy. W sporcie motorowodnych rozgrywa się też wyścigi morskie, toczy się także rywalizacja w nawigacji i manewrowaniu. Światową organizacją odpowiedzialną za sport motorowodny i uznawaną przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski jest Union Internationale Motonautique (UIM), której członkiem jest Polski Związek Motorowodny i Narciarstwa Wodnego.

Narciarstwo wodne – to dyscyplina sportowa polegająca na jeździe na jednej lub dwóch nartach po wodzie za wyciągiem lub za motorówką. Podczas zawodów rozgrywane są trzy konkurencje: slalom, jazda figurowa oraz skoki.
Slalom: narciarz omija po zewnętrznej 6 boi, przy maksymalnej prędkości 58 km/h (mężczyźni) lub 55 km/h (kobiety), początkowa długość linki 18,25 m; w kolejnych przejazdach skraca się linkę, (aż do upadku narciarza), o zwycięstwie decyduje suma prawidłowo ominiętych boi.
Jazda figurowa: dwukrotny przejazd, podczas którego narciarz wykonuje punktowane przez sędziów figury. Prędkość przejazdu jest dowolna (w zależności od upodobań i umiejętności zawodnika) waha się od około 26 do około 36 km/h, czas jednego przejazdu punktowego to 20 sekund. IWWF planuje zmianę przepisów w tej konkurencji w celu uatrakcyjnienia rywalizacji (rozważane jest wprowadzenie punktowania figur na trasie o określonej długości, bez limitu czasowego).
Skoki na odległość: obliczane z ogromną dokładnością na podstawie pomiarów kątów. Maksymalna prędkość łodzi to 57 km/h (mężczyźni) lub 48 km/h (kobiety), długość linki holowniczej to 23 m. Najlepsi zawodnicy osiągają prędkość najazdu na skocznię ponad 110 km/h i oddają skoki przekraczające 60 m.
Trójkombinacja: to klasyfikacja generalna podsumowująca wyniki zawodników osiągane we wszystkich trzech konkurencjach. Dzięki niej wyłania się najbardziej wszechstronnych narciarzy wodnych.
Światową organizacją odpowiedzialną za narciarstwo wodne i uznawaną przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski jest International Waterski & Wakeboard Federation (IWWF), której członkiem jest Polski Związek Motorowodny i Narciarstwa Wodnego.

Skutery wodne – jest to odmiana sportu motorowodnego. Rywalizacja odbywa się na jednostkach, których wspólną cechą jest pozycja kierowcy i napęd. Pilot – podobnie jak w motocyklu szosowym – do kierowania skuterem wodnym wykorzystuje poziomy drążek kierowniczy, a do regulacji prędkości służą specjalne manetki na kierownicy. Jednostki wyposażone są w silniki spalinowe współpracujące z pędnikiem wodno – odrzutowym. Skutery wodne charakteryzują się bardzo dużą zwrotnością i łatwością manewrowania. W rywalizacji sportowej wykorzystywane są zarówno skutery stojące jaki i siedzące. Podczas zawodów rozgrywane są wyścigi po obwodzie (na torze wyznaczonym kilkudziesięcioma bojami), slalom równoległy oraz jazda dowolna, czyli „freestyle”.
Światową organizacją odpowiedzialną za sport motorowodny i uznawaną przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski jest Union Internationale Motonautique (UIM), której członkiem jest Polski Związek Motorowodny i Narciarstwa Wodnego.

Wakeboard i wakeskate – to stosunkowo młode dyscypliny. Wakeboard powstała w latach 80-tych XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Jest połączeniem nart wodnych, deskorolki i surfingu. Przez wielu jest potocznie nazywany „snowboardem na wodzie”. Rywalizacja zawodników odbywa się za motorówką lub za wyciągiem w formule „freestyle”. Podczas przejazdu sędziowie oceniają ewolucje (tzw. „tricki”) na płaskiej wodzie bądź na elementach wakeparku, czyli specjalnie zaprojektowanych przeszkodach. Pochodną wakeboardu jest wakeskate (deska bez wiązań mocujących buty). Powstają też nowe dyscypliny, które są pochodnymi wakeboardu – jedną z nich jest wakesurf, który polega na płynięciu po fali, którą wytwarza motorówka.
Światową organizacją odpowiedzialną za wakeboard i wakeskate i uznawaną przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski jest International Waterski & Wakeboard Federation (IWWF), której członkiem jest Polski Związek Motorowodny i Narciarstwa Wodnego.

Sukcesy międzynarodowe zawodników PZMWiNW

Każdego roku zawodnicy z licencjami sportowymi Polskiego Związku Motorowodnego i Narciarstwa Wodnego zdobywają od kilkunastu do kilkudziesięciu medali mistrzostw świata i Europy, startują też z sukcesami w zawodach rangi Pucharu Świata i Pucharu Europy. Tak prezentują się osiągnięcia medalowe ostatnich 5 lat: 2014 - 24 medale MŚ i ME, 2015 - 21 medali MŚ i ME, 2016 - 15 medali MŚ i ME, 2017 - 20 medali MŚ i ME, 2018 - 12 medali MŚ i ME.